pozwala na porównanie 43 wskaźników w następujących obszarach
Artykuły
Wskaźnik pułapki bezrobocia w wybranych krajach UE i świata
Zgodnie z danymi Eurostat-u na temat stopy opodatkowania osób nisko zarabiających, tzw. pułapka bezrobocia była znacznie zróżnicowana w krajach Europy i świata w 2012 r. Najwyższy poziom wskaźnika pułapki bezrobocia występował w Belgii (92%), zaś najmniejszy na Słowacji (44%). W Polsce wskaźnik pułapki bezrobocia w latach 2003 – 2013 zmieniał się w zakresie 76% - 83%. Najniższą wartość przyjmowała w roku 2008 i 2009. W latach 2010 – 2012 wartość tego wskaźnika wynosiła 82%.
Pułapka bezrobocia jest wskaźnikiem obliczanym dla osób rozpoczynających pracę po okresie bezrobocia. Jest zdefiniowana jako różnica pomiędzy zarobkiem brutto (po podjęciu pracy) a wzrostem dochodu netto (po podjęciu pracy), wyrażona jako procent wynagrodzenia brutto. Podjęcie pracy przez bezrobotnego wiąże się ze zwiększonym obciążeniem finansowym na rzecz państwa, wynikającym z podatku dochodowego i składek na ubezpieczenia społeczne. Ponadto osoby, które korzystały z zasiłku dla bezrobotnych, tracą go. Im wyższe są: opodatkowanie dochodu w nowej pracy oraz kwota traconych świadczeń socjalnych, tym wzrost dochodu netto po podjęciu pracy jest mniejszy. To z kolei przekłada się na wyższą wartość wskaźnika pułapki bezrobocia. Oznacza to, że im większy poziom przyjmuje opisywany wskaźnik, tym korzyść osoby bezrobotnej z podjęcia pracy jest mniejsza. Stąd pochodzi nazwa tego wskaźnika. Świadczenia socjalne dla bezrobotnych mogą działać demotywująco na ich chęć do podjęcia pracy, a więc być swoistą „pułapką”. Jeżeli, w odczuciu osoby bezrobotnej, korzyści z posiadania pracy nie równoważą traconych przez nią przywilejów, to prawdopodobieństwo, że podejmie ona pracę zmniejsza się.
Pułapka bezrobocia jest wskaźnikiem obliczanym dla osób rozpoczynających pracę po okresie bezrobocia. Jest zdefiniowana jako różnica pomiędzy zarobkiem brutto (po podjęciu pracy) a wzrostem dochodu netto (po podjęciu pracy), wyrażona jako procent wynagrodzenia brutto. Podjęcie pracy przez bezrobotnego wiąże się ze zwiększonym obciążeniem finansowym na rzecz państwa, wynikającym z podatku dochodowego i składek na ubezpieczenia społeczne. Ponadto osoby, które korzystały z zasiłku dla bezrobotnych, tracą go. Im wyższe są: opodatkowanie dochodu w nowej pracy oraz kwota traconych świadczeń socjalnych, tym wzrost dochodu netto po podjęciu pracy jest mniejszy. To z kolei przekłada się na wyższą wartość wskaźnika pułapki bezrobocia. Oznacza to, że im większy poziom przyjmuje opisywany wskaźnik, tym korzyść osoby bezrobotnej z podjęcia pracy jest mniejsza. Stąd pochodzi nazwa tego wskaźnika. Świadczenia socjalne dla bezrobotnych mogą działać demotywująco na ich chęć do podjęcia pracy, a więc być swoistą „pułapką”. Jeżeli, w odczuciu osoby bezrobotnej, korzyści z posiadania pracy nie równoważą traconych przez nią przywilejów, to prawdopodobieństwo, że podejmie ona pracę zmniejsza się.
